ماجرای کتاب چشمهایش داستان یکی از دوستداران نقاشی معروف به نام استاد ماکان است که به دنبال راز مرگ مشکوک استاد در تبعید است.
به گزارش فراتیتر، کتاب چشمهایش معروفترین اثر بزرگ علوی است.این کتاب اولین بار در سال ١٣٣٠ منتشر شد.
ماجرای کتاب چشمهایش داستان یکی از دوستداران نقاشی معروف به نام استاد ماکان است که به دنبال راز مرگ مشکوک استاد در تبعید است.
آقای ناظم همان دوستدار استاد حدس میزند که راز مرگ استاد در یکی از تابلو‌های ایشان است که خود استاد نام آن تابلو را چشمهایش نامیده است.
درباره کتاب چشمهایش
ماجرای کتاب چشمهایش داستان یکی از دوستداران نقاشی معروف به نام استاد ماکان است که به دنبال راز مرگ مشکوک استاد در تبعید است.
آقای ناظم همان دوستدار استاد حدس میزند که راز مرگ استاد در یکی از تابلو‌های ایشان است که خود استاد نام آن تابلو را چشمهایش نامیده است.
درباره کتاب چشمهایش
کتاب، با وجود اینکه حدود ۶٠ سال پیش نوشته شده لحن جذاب و امروزی داشت و اصلا دچار تکلف ادبی نشده بود.
نویسنده خودش را درگیر توصیف و تشبیهات دست و پا گیر و حوصله سر بر نکرده بود و هر لحظه که حس میکردم کتاب داشت به سمت یکنواختی میرفت با شوک‌های به موقع هیجان رو به داستان تزریق میکرد.
کتاب یک موضوع واحد را دنبال میکرد و با شخصیت‌ها و جزئیات زیاد موضوع را پیچیده نکرده بود.
با اینکه شاید ماجرای کتاب در نگاه اول تکراری به نظر بیاد، اما نوآوری‌های نویسنده و تفکر مدرنی که داشته باعث میشه تازگی خاص خودش را داشته باشد.
در کل کتاب را دوست داشتم و از خوندنش لذت بردم، یکم کند خوندمش، اما این از جذابیت کتاب کم نکرد. توصیه میکنم حتما این کتاب رو بخونید.
قسمت‌هایی از متن کتاب چشمهایش
تو و امثال تو نمیتوانید این دستگاه را به هم بزنید. مگر این دستگاه به روی پای خودش ایستاده که شما‌ها بتوانید واژگونش کنید؟
آن‌هایی که نگهش میدارند، از قایم موشک بازی‌های شما هراسی ندارند. این دیو احتیاج به قربانی‌های زیاد دارد. اما من کسی را مرد میدان نمیبینم. میترسم عوض اینکه او را ضعیفتر کنید، از خونخواری پروارتر بشود و بی پروا به شما بتازد…
درباره گذشته قضاوت کردن کار آسانیست. اما وقتی خودتان در جریان طوفان می‌افتید و سیل غران زندگی شما را از صخره‌ای در دهان امواج مخوف پرتاب می‌کند، آنجا اگر توانستید همت به خرج دهید، آنجا اگر ایستادگی کردید، اگر از خطر واهمه‌ای به خود راه ندادید، بله، آن وقت در دوران آرامش، لذت هستی را می‌چشید.
برای بالا رفتن از نردبان بلند هنر، سر نترس و پشتکار لازم بود که من در خود سراغ نداشتم. نمیتوانستم ساعت ها، ماه ها، سال‌ها بنشینم و سر چیزی که مایل بودم با رنگ و خط به صورت انسان فهم درآورم، کار کنم. این حوصله به من داده نشده بود. من همیشه راه سهلتر را انتخاب میکردم. دیگران با ثبات بودند و من این را میفهمیدم. به خودم صدمه میرساندم، کار هم میکردم، اما بلاخره نا تمام میماند. تفریح و سرگرمی بر من غلبه داشت و مرا به عالم دمدمی می‌انداخت.
هیچوقت کاری را که دیگران میتوانند برای تو انجام بدهند، خودت دنبال نکن. کار‌های بزرگتری هست که از دست ما برمی آید.
