بغضی که قد سرو قامت والیبال را خم کرد!

به گزارش فراتیتر، دو طلای پارالمپیک، دو طلای بازی‌های پاراآسیایی و طلای قهرمانی جهان؛ این‌ها افتخارات بلند قامت‌ترین مرد ایران و حتی شاید جهان است که خیلی دیر وارد ورزش حرفه‌ای شد، اما آنقدر خوب و با انگیزه کار کرد که حالا به عنوان یک ستاره بزرگ در دنیای والیبال نشسته شناخته می‌شود.
مرتضی مهرزاد با بلندای قامت 247 سانتی متر در ترکیب تیم ملی والیبال نشسته ایران می‌درخشد و در 36 سالگی انگیزه‌های زیادی برای ادامه قهرمانی‌های خود با این تیم که به عنوان پرافتخارترین تیم جهان شناخته شده، دارد. 
ستاره والیبال نشسته جهان که در دو ماه اخیر طلای بازی‌های پاراآسیایی هانگژو را با تیم ملی و طلای جام باشگاه‌های جهان را با تیم مس شهر بابک کسب کرده، در گفت‌وگو با از حال و اوضاع خودش در فاصله 9 ماه مانده تا پارالمپیک پاریس می‌گوید.

عادی شدن قهرمانی‌های والیبال نشسته خوب نیست
مهم‌ترین مسابقات امسال ما در هانگژو برگزار شد و طلای تیم ملی والیبال نشسته برای کاروان ایران ارزش زیادی داشت. ما توانستیم قهرمان شویم و بعد از آن هم همراه با تیم مس شهر بابک در جام باشگاه‌های جهان حاضر شدیم که آنجا نیز با حضور تیم‌های مطرح توانستیم قهرمانی را به دست آوریم. شاید قهرمانی‌های والیبال نشسته برای خیلی‌ها عادی شده باشد، اما این عادی شدن هم زیاد خوب نیست. شاید یک روز هم ما بازنده باشیم که در ورزش طبیعی است. به هر حال نمی‌شود که همیشه ببری و یک بار هم شاید بازنده شوی.

چرا پاداش بچه‌های ما را نصف می‌کنند؟
حمایت‌ها که خیلی تعریفی ندارد. چند سالی است در خصوص مسائل مالی صحبت می‌کنیم. از دوره قبلی که آقای سلطانی فر تا آقای سجادی و الان درخواست هایی را مطرح کردیم، اما به هیچ‌کدام رسیدگی نشده است. اینکه بین طلای تیمی با طلای انفرادی در مسابقات پارالمپیک و بازی‌های پاراآسیایی فرق می‌گذارند، جالب نیست. چرا باید پاداش بچه‌ها را نصفه بدهند، در حالی‌که ما تنها تیمی از ایران هستیم که در المپیک و پارالمپیک می‌توانیم روی سکوی المپیک بایستیم و سال‌هاست قهرمان جهان هستیم. این ناعدالتی در حق بچه‌هاست. در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو هم همین اتفاق افتاد و ما تنها تیمی بودیم که طلا گرفتیم، اما بازهم پاداش‌ها نصف شد.

نه میلیاردر هستیم، نه شغل دیگری داریم
از المپیک و پارالمپیک سطح بالاتر نداریم. خیلی‌ها آرزوهایشان است که در این رویدادها شرکت کنند. همین تیم ملی والیبال که الان آرزو دارد که در المپیک باشد. ما مثل آب خوردن سهمیه کسب می‌کنیم و مدال طلا می‌گیریم، اما به چشم کسی نمی‌آید. اکثریت بچه‌های ما این ورزش شغلشان است و شغل دیگری ندارند. خیلی برای ما مهم است که بعد از قهرمانی چه برخوردی با ما می‌کنند. در ضمن ما که نمی‌توانیم 30 سال ورزش قهرمانی کنیم و چند سال دیگر باید جایمان را به جوان‌ترها بدهیم. قراردادهایمان هم مثل فوتبالیست‌ها 30، 40 میلیارد نیست.

با تاکسی به خانه رفتم و هیچ‌کس استقبالم نیامد!
من بچه چالوس هستم. بیشتر تایم من هم با ورزش می‌گذرد. امکانات نسبتا خوبی اینجا داریم، اما متاسفانه مدت زیادی است که اصلا مسئولان شهری را ندیدم! از المپیک توکیو که برگشتیم، آمدند و وعده و وعید دادند و رفتند. این‌بار که می‌خواستم از بازی‌های پاراآسیایی برگردم، اصلا به هیچ‌کس خبر ندادم و خودم با یک تاکسی از تهران به خانه‌مان رفتم. بالاخره نزدیک انتخابات است و مسئولان سرشان شلوغ است! واقعا زشت است که در شهر خودم هیچ کس استقبال من نیامده و اصلا به روی خودش نمی‌آورد که قهرمان بازی‌های پاراآسیایی شده‌ام. واقعا از این رفتارها دلسرد شده‌ام. هیچ وقت گلایه نمی‌کنم، اما این بار رفتارها خیلی برایم سنگین بود و دلم شکست.

به‌خاطر قدم امکانات ویژه‌ای ندارم
من 36 ساله هستم و تا هر وقت که خدا بخواهد و خودم بتوانم به بازی در تیم ملی ادامه می‌دهم. شاید قد بلند من برای خیلی‌ها جالب باشد، اما به نظر من توجه کردن به این مسئله یک موضوع حاشیه‌ای است. من هم در کنار سایر بازیکنان هستم و امکانات ویژه‌تری ندارم. تا به حال بازیکنی در جهان هم قد خودم ندیدم و به همین خاطر مورد توجه بیشتری قرار می‌گیرم، اما بازیکنان دیگر هم به اندازه من در تیم زحمت می‌کشند. البته که در زندگی روزمره خودم به‌خاطر این قد بلند خیلی محدودیت‌ها دارم.

مصدومم، اما به پارالمپیک می‌رسم
از مسابقات جام باشگاه‌های جهان در مصر که برگشتم، به‌خاطر مصدومیتی که داشتم، نزد دکتر رفتم که فهمیدم دستم دچار کشیدگی تاندون شده. فعلا تا سه ماه نه در بازی‌های باشگاهی و نه بازی‌های ملی نمی‌توانم شرکت کنم و باید فیزیوتراپی و آب درمانی انجام دهم. البته که سعی می‌کنم خیلی زود برگردم و برای بازی در پارالمپیک پاریس مشکلی نخواهم داشت.