«من هستم و خواهم بود»

به گزارش روی تیتر، برای اولین بار در روز چهارم فوریه سال 2000 در نیوملنیوم پاریس، روز جهانی سرطان به عنوان بخشی از برنامه جهانی مبارزه با سرطان توسط اتحادیه کنترل بین‌المللی سرطان برگزار شد. این مراسم به منظور ایجاد هماهنگی بین محققان، متخصصان سلامت، بیماران، دولتمردان، صنعتگران و به‌ورزان برای مبارزه با سرطان بود و با همکاری سازمان‌ها و موسسات مختلف نظیر سازمان بهداشت جهانی، آژانس انرژی اتمی و سایر موسسات بین‌المللی برگزار می‌شود. 

شعار  کمپین روز جهانی سرطان از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸ «ما می‌توانیم. من می‌توانم» بود و بر سهم افراد در کاهش بیماری سرطان تاکید داشت، اما از سال ۲۰۱۹ شعار «من هستم و خواهم بود» جایگزین شد و قرار شد این شعار تا سال ۲۰۲۱ باقی بماند؛ چرا که از تعهد شخصی حمایت می‌کند و نشان‌دهنده تاثیر حرکت‌های فردی بر آینده بیماران مبتلا به سرطان است.

در سال‌های اخیر، شهر‌های مختلف جهان با روشن کردن علائم مهم به رنگ‌های نارنجی و آبی، از این روز حمایت می‌کنند. در سال ۲۰۱۹، ۵۵ نشانه در ۳۷ شهر در طرح روشنایی نقطه عطف شرکت کردند.

نشانه‌های مختلفی برای سرطان‌های مختلف در دنیا مرسوم شده است که در عکس زیر موجود است:

 

سازمان بهداشت جهانی اعلام کرد که بیماری چاقی به ویژه در کشور‌های توسعه یافته یکی از عوامل اصلی ابتلا به سرطان به شمار می‌رود و از افزایش سرطان‌های ناشی از چاقی در کشور‌های توسعه یافته خبر داد. مصرف دخانیات نیز عامل دیگری است.

یکی از مهمترین مشکلات در درمان سرطان بحث تشخیص به موقع و زودهنگام آن است، اما بسیاری از بیماران به دلیل تشخیص دیرهنگام بیماری سرطان قادر به درمان آن نبوده‌اند که از جمله دلایل آن سخت بودن روند‌های تشخیصی این بیماری است.

تعدادی از کاربران توییتر در خصوص این بیماری در خانواده‌های خود تجربیات و رنج‌هایشان را به اشتراک گذاشته‌اند:

کاربر ابراهیم می‌گوید: «مادر جان عکس فرستاده. به شدت لاغر شدن. تقریبا ۴۵ کیلو وزن کم کردن، اما با قدرت و لبخند با بیماری می‌جنگند. من، اما ناتوانم از درک لحظه. لعنت به سرطان که هر لحظه دلت میلرزه؛ لعنت به واژه‌های مثل تبعید، مرز و دوری که خواب آرام را هم از آدمی می‌رباید و نمیفهمند “دلتنگی یعنی چه”»

کاربر دیگری نوشته است: «من چند ماه پیش خبر بیماری سرطان مادرم رو شنیدم و در هم شکستم پشت تلفن. خیلی سخته شنیدن خبر‌های بد خصوصا تو غربت و انتظار کشیدن.»

نرگس نیز می‌گوید: «پدرم بیست و هفت سال پیش با سرطان پیشرفته فوت کرد. مادرم سخت معتقد است این بیماری دوم بهمن ۶۵ به جانش افتاد؛ روزی که مدرسه‌ای در زنجان بمباران شد که دو برادرم سر کلاسش نشسته بودند.»

یکی دیگر از کاربران توییتر می‌گوید: «اونایی که میگن از سرطان مردن مثل خاله خودم، در واقع از بیماری سرطان نمردن بلکه از اسم این بیماری مردن، ترسیدن، وحشت کردن و داوطلبانه قید زندگی و جنگیدن با بیماری رو زدن، همین.»

خشایار هم می‌نویسد: «هفت سال پیش تو همین روزا پدر بزرگم بعد از بیشتر از ده سال جنگیدن با سرطان فوت کرد، حالا خبر احتمال ابتلای یکی دیگه از خانواده به این بیماری همه‌مون رو بهم ریخته. سرطان لعنتی چی میخوای از جون خانواده ما.»

مهیار هم نوشته است: «ما که بعد از ۳ سال جنگیدن با سرطان مادر واقعا حالی برامون نمونده

بیماری اینقدر درد داره که اگه نگرانی مالی بهش اضافه بشه واقعا قابل تحمل نیست.»

بیماری سرطان علاوه بر درد و رنج‌هایی که بر بیمار و خانواده آن‌ها وارد می‌کند به بیماری پرهزینه‌ای تبدیل شده است که بسیاری از این بیماران به علت نداشتن استطاعت مالی توان درمان و مقابله با آن را ندارند.

امید به روزی که برای درمان این بیماری دارویی کشف شده و انسان‌های زیادی از این درد و رنج رهایی یابند.